Einde van de Partnerschap

Bij de overdracht van het ambt waren ook de vrienden Jan-Lucas Ket en Hans Ruck naar Erfurt gereisd. Dit was echter geen heel prettige gelegenheid, omdat daarmee ook het einde van de jarenlange goede samenwerking concreet werd. In het verleden waren er discussies in de clubs over het voortzetten van de partnerschap, die nu formeel is afgerond. Jan-Lucas Ket en Hans Ruck hebben indrukwekkend verslag gedaan van de oprichtingsactiviteiten, de uitvoering van gezamenlijke projecten en de regelmatige bijeenkomsten in het verleden.

Beste vrienden van de Rotary Club Erfurt-Krämerbrücke,

In de zomer van 2006 reisden Milou en ik met onze twee dochters vanuit Berlijn door Saksen en Thüringen, na het Wereldkampioenschap Voetbal. We genoten van Dresden en reden langs de oude mijnbouw- en industriestadjes in het Ertsgebergte. In Thüringen bezochten we Jena en brachten uitgebreid tijd door in Weimar. Op de terugweg naar Berlijn bezochten we ook het Bauhaus in Dessau.
Destijds hebben we Erfurt overgeslagen. Waarom? Ik wist dat een Rotary Club in Erfurt onze club als partner had gevonden en dat ik later dat jaar de stad zou bezoeken. In december 2006 was ik voor het eerst in Erfurt, samen met mijn dochter Marielouise, in het Radisson, tegenover het standbeeld van Juri Gagarin, de eerste kosmonaut, geen astronaut.
Ik ontmoette hartelijke mensen in de veertig, vijftig en zestig in een heel bijzondere stad. Bernd Eckert was de voorzitter. Josef Pilvousek leidde ons rond. We bezochten een synagoge uit 1100, de vele kerken, kloosters en natuurlijk de Krämerbrücke zelf. Het grootste contrast voor mij was dat Erfurt al een cultureel en economisch hoogtepunt had beleefd voordat Purmerend überhaupt bewoond was.
We leerden ook de recente geschiedenis kennen, de geschiedenis na de Wende. „Erfurt, toon de verandering“ (2005): in vijftien jaar tijd was er al zoveel gerestaureerd, maar Annelie Wisman zei toch tegen schilder Frans, voor een prachtig oud gebouw naast de Kaisersaal: „Nou, Frans, je hebt hier nog veel te doen!“
Sindsdien heb ik Erfurt vaak bezocht. Bij formele bezoeken van club naar club, één keer met Cor van Otterloo om glühwein te verkopen, meerdere keren privé met Milou bij Heiner en Ursula Winker, als vertegenwoordiger van RI-president Mark Maloney tijdens Heiners districtconferentie in 2020, en onlangs tijdens jullie 25-jarig jubileum.
Het bezoek in november 2007 is legendarisch voor mij. Een warm welkom na een lange treinreis. Anderen gingen naar Weimar en Buchenwald, dat kende ik al. Ik maakte samen met Albrecht von Kirchbach een sneeuwwandeling in het Thüringer Woud. Later liepen we met de hele club in het ijsstadion met Gunda Niemann.
Het werd me telkens weer duidelijk hoe gecompliceerd de geschiedenis van Duitsland in de 20e eeuw was, en ik wilde weten hoe de Wende het werk en het leven van jullie, mijn Rotary-vrienden, had beïnvloed. De ‚Wessies‘ spraken over hun migratie en hoe ze met hun uitdagingen omgingen. Voor sommigen was het moeilijk (Heiner over de omgang met zorg en patiënten), voor anderen minder (Fritz Karraß hoefde nauwelijks rekening te houden met een bestaand belastingsysteem, dat was er niet).
In de loop der jaren heb ik natuurlijk ook de oorspronkelijke Erfurters, de vrienden die in Oost-Duitsland zijn opgegroeid, gevraagd naar hun ervaringen rondom de Wende. Jullie waren altijd zeer open, daarvoor hartelijk dank.
We hebben gezien dat de mooie stad in deze anderhalve decennia welvarender is geworden en de inwoners zelfverzekerder. Beste vrienden, jullie hebben ons veel gegeven: gastvrijheid, kameraadschap, een breder perspectief op het leven. Jullie hebben ons ook gedwongen kritisch en fantasierijk naar ons eigen Purmerend te kijken. Waarom zou men 600 km naar onze stad rijden, naar onze omgeving?
We hebben jullie met enthousiasme en grote vreugde ontvangen en alles laten zien. En dan de projecten, uiteindelijk zijn we Rotary-clubs. Ik wil hier drie projecten noemen waarbij we elkaar hebben geholpen. „Wandelen voor Water“ (2011), met de handleiding die Marielouise heeft vertaald, leverde jullie een trotse bijdrage van 10.000 euro op, geweldig, en wij hebben dat verdubbeld.
Met de eerste IHE-Delft student (2017) was Ernst Bergmann mijn redder in nood. Chapeau. En nu leveren we samen een bijdrage aan ons tweede IHE-Delft Rotary-studiebeurs.
Vandaag, na zeventien jaar, nemen we officieel afscheid als partnerclubs. Jullie fellowship dragen we in onze harten, onze persoonlijke vriendschap blijft bestaan. Bij ons zijn jullie altijd welkom. De veertigers, vijftigers en zestigers van toen zijn nu zestigers, zeventigers en tachtigers. Lieve vrienden zijn ons ontvallen, en andere leden zijn vertrokken.
Onze kinderen zijn nu jonge Rotarians. Het Rotary-wiel blijft doorgaan en onze partnerschap wordt een herinnering, een gewaardeerde, mooie herinnering.
Hartelijk dank, beste vrienden, jullie hebben ons leven zeer, zeer verrijkt.

Hoewel de formele samenwerking eindigt, zullen er zeker in de toekomst nog veel contacten zijn. We danken de RC Purmerend voor de goede en succesvolle partnerschap, maar vooral ook voor de mooie vriendschap en het aangename samenzijn in de afgelopen jaren.